Ciao meninos de Mocambique

Na alles belevenissen met de straatkinderen, zes keer te zijn aangehouden door de Mozambikaanse politie, en vastgezeten te hebben op een eiland nabij Maputo, is het weer tijd om terug te keren naar Cardiff.

"Time flies when you're having fun"

Ciao! Dat is wat ik morgen tegen de straatkinderen moet zeggen. Ruim anderhalve maand heb ik met deze bijzondere kinderen opgetrokken. Het was een ervaring. Een belevenis om nooit te vergeten.

Niet alleen zijn het van nature ware filmhelden, ook de karakters van deze tieners zijn uniek. Ze hebben me ontzettend geholpen met het maken van mijn documentaire ""Mozambique fighting for hope: a look through the eyes of the grown up war babies".

Het is moeilijk om ze zometeen achter te laten op de straat, terwijl ik weer veilig in mijn bedje in Cardiff zal slapen inclusief alle luxe. De drie basisbehoeften in een menselijk leven zijn een dak boven je hoofd en eten en water om je lichaam in stand the houden. Hier hoef ik eigenlijk nooit over na te denken. Dit is voor ons een gewone zaak. Maar voor straatkinderen is dit de dagelijkse zorg en is het vechten om te overleven in de harde Mozambikaanse realiteit.

Toch moet ik gaan. Het enige wat ik op dit moment kan doen, is hun verhaal vertellen door het afmaken van mijn documentaire. En dat is wat ik ga doen zodra ik weer terug ben in Cardiff.

Ciao meninos de Mocambique (kinderen van Mozambique).