Flashback
Door: Nicole
Blijf op de hoogte en volg Nicole
19 Juni 2008 | Mozambique, Maputo
De druppels van de tropische stortbui kletteren op het harde zand. Ik kijk naar buiten. Even voelt het alsof ik in Cardiff ben. Dan besef ik dat het ook in Maputo kan regenen. Zelfs tijdens de winterperiode. Toch komt dit niet vaak voor. Maar gisteravond en vandaag was de lucht grauw en plensde het.
Ik denk aan de straatkinderen die ik gistermiddag na het filmen heb achtergelaten. Waar schuilen zij tegen deze winterse stortbui? Onder hun kartonnen dakjes? Of onder het afdakje van de ingang van het theatergebouw waar ze vaak op de treden slapen?
Droog en veilig in mijn guesthouse kijk ik nogmaals door het raampje. Ik voel me schuldig. Waarom hebben deze kinderen geen thuis om te schuilen?
Druipnat en kuchend trof ik de straatkinderen vanmiddag aan voor het theatergebouw. 'Ja, we schuilen hier voor de regen. En ja, onze kleine huisjes van bakstenen en kartonnen daken zijn doorweekt,' vertelt één van hen. Bovendien hebben de kinderen honger. Maar er is geen hond op straat te bekennen, waardoor ze niemand om geld kunnen smeken.
Dit is slechts een ongewone winterdag in Maputo. Ik vraag me af hoe Mozambikanen deze tropische buien hebben overleefd tijdens de immense overstromingen in 2000 en 2001. En hoe ze het regenseizoen elke zomer weer trotseren.
Het regenwater vult de vele gaten in de wegen zo snel, dat ook het verkeer problemen ondervind. Hard getoeter klinkt door Maputo's straten wanneer we ons een weg proberen te banen door de drukte. Ondertussen zit ik droog in een taxi. Het is slechts de vraag of en hoe de straatkinderen deze buien blijven overleven.
Ik denk aan de straatkinderen die ik gistermiddag na het filmen heb achtergelaten. Waar schuilen zij tegen deze winterse stortbui? Onder hun kartonnen dakjes? Of onder het afdakje van de ingang van het theatergebouw waar ze vaak op de treden slapen?
Droog en veilig in mijn guesthouse kijk ik nogmaals door het raampje. Ik voel me schuldig. Waarom hebben deze kinderen geen thuis om te schuilen?
Druipnat en kuchend trof ik de straatkinderen vanmiddag aan voor het theatergebouw. 'Ja, we schuilen hier voor de regen. En ja, onze kleine huisjes van bakstenen en kartonnen daken zijn doorweekt,' vertelt één van hen. Bovendien hebben de kinderen honger. Maar er is geen hond op straat te bekennen, waardoor ze niemand om geld kunnen smeken.
Dit is slechts een ongewone winterdag in Maputo. Ik vraag me af hoe Mozambikanen deze tropische buien hebben overleefd tijdens de immense overstromingen in 2000 en 2001. En hoe ze het regenseizoen elke zomer weer trotseren.
Het regenwater vult de vele gaten in de wegen zo snel, dat ook het verkeer problemen ondervind. Hard getoeter klinkt door Maputo's straten wanneer we ons een weg proberen te banen door de drukte. Ondertussen zit ik droog in een taxi. Het is slechts de vraag of en hoe de straatkinderen deze buien blijven overleven.
-
19 Juni 2008 - 20:46
Elske:
Hey Nicole,
Goed om je eerste foto's te zien van Grahamstown, Ivo, Marlous, Gui, Lindy, Bram, de Tafelberg vanuit t vliegtuig (wauw...) en je eerste filmdagen in Maputo. Kan me nu wel een voorstelling maken. Je verhalen zijn nog steeds indrukwekkend. Hopelijk kan je straks met je docu iets doen voor deze kinderen, door aandacht te vragen voor de manier waarop ze (over)leven.
Liefs!
PS: dat rooie haar staat je gooeoeoeoeod!!! -
19 Juni 2008 - 22:59
Daan:
Hellloooo lady! unjani? Supercool om herkenbare plaatjes en hoofden te zien, en te lezen wat je allemaal aan het uitspoken bent. Ga ervan uit dat je snel weer op en top fit bent, en helemaal klaar voor je docu! Kan nu al niet wachten m een keertje te aanschouwen, met een koude pint in Wales;)
Zelf krijg ik inmiddels ook aardig de kriebels: over 3 nachtjes vlieg in naar Schotland:) Keep it up & keep in touch, Daan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
