Step by step
Door: Nicole
Blijf op de hoogte en volg Nicole
20 Juli 2008 | Verenigd Koninkrijk, Cardiff
"When a documentary filmmaker, working in the style that I do, suggests that there has been a shooting ratio of 40 hours to every one hour of finished film, that doesn't mean that the other 39 are bad" - Ken Burns
The making of...
Elke seconde van mijn 38 tapejes staat beschreven op papier. Alle shots zijn ingeladen in de computer. Het is zover; het monteren van mijn documentaire over straatkinderen kan beginnen!
"38 tapejes?! Is dat niet een beetje veel?", zegt de man van het IT-kantoor. Ik kijk hem aan en leg hem uit dat ik in ieder geval zeker weet dat ik alles op tape heb. Het is namelijk niet zo dat ik even terug kan naar Mozambique om een extra shotje te maken.
Klein detail is dat ik niet alleen een documentaire als onderdeel van mijn dissertatie maak, maar dat ik ook nog twee andere films van dit materiaal wil maken. Hij knikt en grijnst.
Een paar tellen later komt hij mijn editsuite ingelopen met een A4'tje in zijn hand. "Hier," zegt hij. "We hangen dit papier maar op de deur, want hier zal je de komende twee maanden wel dag en nacht doorbrengen." Ik kijk naar het A4'tje; 'Nicole's office' staat er in blokkerige zwarte letters op. Wow... Het monteerwerk kan beginnen.
Party on...
Natuurlijk ontbrak het nodige feesten de afgelopen weken niet. Langzamerhand keerden de meeste studiegenoten weer terug naar Cardiff. En dat moest gevierd worden. Vorig weekend was het een white party bij iemand thuis, waarna we onze kater hebben overwonnen in de baai van Cardiff.
Dit weekend stond in het teken van 'girls' night out'; veel dansen, veel shots, veel gezelligheid. Vanavond sluiten we het af met een barbeque, want het zonnetje schijnt eindelijk weer eens in het natte Wales.
"The most beautiful things in life cannot be seen or even touched. They must be felt with the heart" - Hellen Keller
Hoe gezellig het ook is om weer terug te zijn in Cardiff, toch denk ik dagelijks aan de straatkinderen in Maputo. Gelukkig houdt mijn contactpersoon in Maputo me goed op de hoogte over de kids. Meestal zijn het ellendige nieuwtjes, maar vrijdag kreeg ik goed bericht. Eén van de kleinere kinderen is geaccepteerd in een opvangcentrum.
Het is maar de vraag hoe lang hij daar zal blijven, maar het is goed om te weten dat Edilson in ieder geval een paar dagen normaal te eten krijgt en rustig kan slapen. Al zal zijn droom om zijn moeder te zien, die in Zuid-Afrika naar werk zoekt, daardoor niet uitkomen.
Hoe gelukkig mag ik dan wel niet zijn dat ik vanochtend met een halve kater wakker wordt na een gezellig avondje feesten en vanavond in de avondzon nageniet met een lekker stukje vlees van de barbeque.
The making of...
Elke seconde van mijn 38 tapejes staat beschreven op papier. Alle shots zijn ingeladen in de computer. Het is zover; het monteren van mijn documentaire over straatkinderen kan beginnen!
"38 tapejes?! Is dat niet een beetje veel?", zegt de man van het IT-kantoor. Ik kijk hem aan en leg hem uit dat ik in ieder geval zeker weet dat ik alles op tape heb. Het is namelijk niet zo dat ik even terug kan naar Mozambique om een extra shotje te maken.
Klein detail is dat ik niet alleen een documentaire als onderdeel van mijn dissertatie maak, maar dat ik ook nog twee andere films van dit materiaal wil maken. Hij knikt en grijnst.
Een paar tellen later komt hij mijn editsuite ingelopen met een A4'tje in zijn hand. "Hier," zegt hij. "We hangen dit papier maar op de deur, want hier zal je de komende twee maanden wel dag en nacht doorbrengen." Ik kijk naar het A4'tje; 'Nicole's office' staat er in blokkerige zwarte letters op. Wow... Het monteerwerk kan beginnen.
Party on...
Natuurlijk ontbrak het nodige feesten de afgelopen weken niet. Langzamerhand keerden de meeste studiegenoten weer terug naar Cardiff. En dat moest gevierd worden. Vorig weekend was het een white party bij iemand thuis, waarna we onze kater hebben overwonnen in de baai van Cardiff.
Dit weekend stond in het teken van 'girls' night out'; veel dansen, veel shots, veel gezelligheid. Vanavond sluiten we het af met een barbeque, want het zonnetje schijnt eindelijk weer eens in het natte Wales.
"The most beautiful things in life cannot be seen or even touched. They must be felt with the heart" - Hellen Keller
Hoe gezellig het ook is om weer terug te zijn in Cardiff, toch denk ik dagelijks aan de straatkinderen in Maputo. Gelukkig houdt mijn contactpersoon in Maputo me goed op de hoogte over de kids. Meestal zijn het ellendige nieuwtjes, maar vrijdag kreeg ik goed bericht. Eén van de kleinere kinderen is geaccepteerd in een opvangcentrum.
Het is maar de vraag hoe lang hij daar zal blijven, maar het is goed om te weten dat Edilson in ieder geval een paar dagen normaal te eten krijgt en rustig kan slapen. Al zal zijn droom om zijn moeder te zien, die in Zuid-Afrika naar werk zoekt, daardoor niet uitkomen.
Hoe gelukkig mag ik dan wel niet zijn dat ik vanochtend met een halve kater wakker wordt na een gezellig avondje feesten en vanavond in de avondzon nageniet met een lekker stukje vlees van de barbeque.
-
20 Juli 2008 - 17:42
Daan:
Heerlijke foto's, en inderdaad een schril contrast met de vorige uit Maputo. Maar het feit dat je je daar meer dan bewust van bent, zegt genoeg over jouw kwaliteiten. Weet zeker dat het een prachtrepo gaat worden. Hou je taai daar, enne.. see you in a bit?!
x -
20 Juli 2008 - 21:10
Elske:
Inderdaad, wat een topfoto's... :-)
Gelukkig ben je weer aardig ingeburgerd in het Welshe studentenleven! En met je eigen 'office' moet dat monteren ook wel goedkomen!
Vertel me meer over je docu, de keuzes die je moet maken etc!
Heel veel liefs! -
15 Augustus 2008 - 15:06
SOS:
Hier Glasgow. Benieuwd hoe het met je docu en scriptie gaat... leef je nog? En hoe zit je qua deadlines? Haal je alles? Tot wanneer zit je precies daar? Ik kom eraan hoor, voor een preview! Dat je dat ff weet;) Tot gauw, keep going strong! You can do it!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
