Footsteps into a new adventure

Het is stil. Muisstil. Af en toe rijdt er een auto voorbij, zoemt er een mug langs of hoor ik in de verte een stem.

Het is zaterdagavond; een uurtje of tien. Ik zit op mijn bed in het guesthouse in Mozambique. Als ik naar buiten kijk, zie ik een heldere hemel. En weer zoemt die mug. Pats! Zo, daar ben ik vanaf.

Ik ben nu al een paar dagen in Maputo. Rond half zes wordt het al donker, dus de avonden zijn lang. Soms erg lang, omdat ik niet alleen de straat op kan in het donker. De kans op een beroving of erger is te groot. Daarom blijf ik veilig in mijn nieuwe stulpje.

AGAIN FOOTSTEPS ON AFRICAN LAND

Dromend staar ik voor me uit. Nog maar net geland op Afrikaanse bodem en alweer zoveel ervaringen rijker.

Zodra ik mijn eerste stappen op Afrikaanse grond zet in Johannesburg, is het besef er nog steeds niet. Maar toch ben ik echt op weg naar Maputo om een documentaire te filmen. Het enige waar ik op dat moment aan kan denken, is dat ik veilig bij de volgende vertrekhal aankom. En het liefst met al mijn cameraspullen.

Vlug loop ik met grote passen naar de douane. Na veel gedoe, mag ik toch doorlopen. Ik ren bijna door de hal naar buiten. Snel steek ik na vijftien uur mijn eerste sigaret weer op. Dat is lekker, zeg! Nog hijsend aan mijn ciggie, loop ik snel door. Realiserend dat de tijd dringt voor mijn vlucht naar Maputo, trap ik met tegenzin mijn sigaret weer uit.

Bepakt en bezakt waggel ik naar de vertrekhal. Ik kan gelijk instappen. Voordat het vliegtuig opstijgt, slaap ik al. De lange nachtreis heeft me helaas niet veel uurtjes slaap gegeven. Opeens voel ik dat we aan het dalen zijn. Huh? Zijn we er nu al?

BACK IN MOZAMBIQUE

Ik kijk uit het raampje. Het is echt zo. De kleine luchthaven van Maputo is in zicht. Het gaat nu dan toch echt gebeuren.

De rij voor de paspoortcontrole is bijna moordend. Mijn kleren plakken aan mijn lichaam vanwege de klamme hitte. Of is het de stress of ik het land wel in kom met al mijn spullen? Na ruim een uur wachten, krijg ik de lang beloofde stempel in mijn paspoort. Ik loop snel door naar customs. Het enige wat ik denk, is: "Be cool. Doe net alsof je dit al tientallen keren eerder heb gedaan."

Bij customs snappen ze er niks van. Wat heb je bij je? Een camera? So what? Oh, je gaat een documentaire maken. Dat gaat zomaar niet. Waar zijn je papieren? Oh, die heb ik in mijn hand? Nou, hier wachten.

Pfff... Na een aantal minuten komt de meneer terug met DE stempel op mijn papieren. Volgens mij weten ze zelf ook niet echt wat ze er mee aan moeten. Maar ik heb toestemming!

Buiten wacht een gammele taxi me op. Al snel denderen we over de wegen vol kuilen naar mijn gasthuis. Het voelt vertrouwd. Ik zie de vrouwen met manden op hun hoofd, de rieten huisjes, en kinderen die spelen met kapotte autobanden.

Kapot ben ik als ik mijn spullen op de grond leg in mijn kamer in het guesthouse. Nog steeds is het besef er niet. Na wat rondgewandeld te hebben in de stad, besluit ik om maar vroeg te gaan slapen.

A NEW ADVENTURE

Twaalf uur later word ik wakker. Waar ben ik? AAAHHHH!!! Ik ben in Mozambique! Het lampje gaat eindelijk branden! Vrolijk stap ik uit mijn bed, neem ik een douche, en ontbijt ik in het heerlijke zonnetje. Mijn nieuwe avontuur is begonnen!

Wat ik de afgelopen dagen al heb meegemaakt, is haast onbeschrijfelijk. Ik werk samen met de non-gouvermentele organisatie 'Meninos de Moçambique' (MdM), oftewel 'Kinderen van Mozambique'. Deze organisatie doet al het mogelijke om straatkinderen op te vangen en voorlichting te geven. Het einddoel is ze uiteindelijk te herenigen met hun familie (als die nog leeft).

De eerste dagen leidt mijn contactpersoon bij MdM me in over het leven van straatkinderen. Hier heb ik de afgelopen zeven maanden onderzoek naar gedaan, maar in levenden lijve is het toch iets anders.

De afgelopen dagen heb ik veel tijd doorgebracht met de straatkinderen. Er is een speciaal centrum - opgezet door MdM - waar ze overdag doordeweeks terecht kunnen om te slapen, spelen, douchen of eerste hulp. Daarnaast heb ik plekken bezocht waar de kinderen overdag en 's nachts leven en werken.

In de hitte van de zon struinen we over de smalle rode zandpaadjes in de rieten buitenwijken. Ik praat met mensen die leven met bijna niets, maar wel gelukkig lijken. Toch heersen er grote problemen in de ‘outskirts’ van Maputo. Dronkenschap, huiselijk geweld, en ziekten zijn slechts enkele voorbeelden.

Een bezoek aan Maputo’s centrale ziekenhuis maakt het plaatje compleet. De geur, de viezigheid en de verwaarlozing zijn bijna onweerstaanbaar.

Eén van de straatkinderen heeft een auto-ongeluk gehad en moest worden geopereerd. We kunnen hem alleen niet vinden. Hij ligt ergens in één van de immense gebouwen, maar hij is niet geregistreerd bij binnenkomst.

Een straat verderop bevind zich één van de privé-klinieken. Helaas kunnen hier alleen de rijkere Mozambikanen gebruik van maken.

Het liefst zou ik alles in detail willen beschrijven, maar helaas kan ik dit niet in verband met mijn in de maak zijnde documentaire.

Het enige wat ik nu nog kan zeggen, is dat ik in een nieuw avontuur sta. En wat voor één! De komende weken breng ik meer tijd door met de straatkinderen. Stukje bij beetje zal ik meer te weten komen over hun levens. Het zal schokkend zijn. Waarschijnlijk hartverscheurend. Ik zal misschien wel tien keer moeten slikken om geen traantje te laten.

Maar het belangrijkste is het eindresultaat; de verhalen van deze kinderen moeten worden verteld. Hopelijk ziet hun toekomst er dan snel een stukje beter uit.

Misschien zijn dit gedachtes van een naïeve journaliste die het liefst een vreedzame en opgetogen wereld ziet. Maar willen we dat uiteindelijk niet allemaal?